{دوهمه برخه} غزلونه خالقه ما خو بس هم دومره عبادت کړی دی چې په دنيا کې مې شيخانو نه نفرت کړی دی بويه چې ستر بدلون به راولم په سر د نړۍ ما...
{دوهمه برخه}
غزلونه
خالقه ما خو بس هم دومره عبادت کړی دی
چې په دنيا کې مې شيخانو نه نفرت کړی دی
بويه چې ستر بدلون به راولم په سر د نړۍ
ما ددنيا د خواري کښو امامت کړی دی
اوس ددې خپلې محرومۍ کيسه به چا چا ته کړم
خلکوته وايمه چې ما هم محبت کړی دی
پرښتو څله مې جېبو نو کې ايمان لټوئ
ما په نېستۍ کې ددنياځينې رحلت کړی دی
خالقه ته پرې د سرو زرو باران ووروې
چاچې په مونږه غرېو نيولو شفقت کړی دی
چې زړه مې درکړو ، ناز دې هم وړم ، مينه هم درکوم
ښکليه خاتم هم کله دومره سخاوت کړی دی
پېښور پوهنتون
پنځم سپټمبر ۲۰۰۲
په شپو کې تر سهاره کېناستل غزل ليکل
عادت مې شو د پېغلو په اوربل غزل ليکل
يوه پاڼه که بله وای چارګل مې دجانان و
څه نوې تجربه ده په شوتل غزل ليکل
ای شېخه راته وايه عبادت که رياضت دی
له سترګومرغلرې تويول غزل ليکل
دا څه عادت دې واخېستو عامره بېروزګاره
بې واره په جامونو پرېوتل غزل ليکل
۱مارچ،۲۰۰۲
ننګرهار
سهار له کوره اوځمه ماښام کورته راځم
خو اوس هم لا هماغسې ناکام کور ته را ځم
ګلاب ګلاب سرخي په مخ له ځانه سره وېسم
سوری سوری په زړه لکه بادام کورته را ځم
ياران راته سپوږمۍ په سر قسم راکړي چې وڅکه
زه مست په بنګاوه لکه خيام کور ته را ځم
هم د لته دي ر ا جمع زما ټولې بد مرغۍ
زه اخلم له خپل ځانه انتقام کور ته را ځم
پا چا يمه تر نيمو شپو بنډار کې د يارانو
بيا غلو غوندې را اوړمه په بام کور ته را ځم
نه کار شته ، نه روزګار شته، د پلار وېره را سره
دانن سبا عامره په ډېر پام کورته را ځم
پېښور پوهنتون
اګست ۲۹،۲۰۰۲
که ګل نه وي له ازغو يې را شروع کړه
دبلبل له ترانو يې راشروع کړه
کيسې ډېرې دي مبهمې په دنيا کې
داجل له تلوسو يې راشروع کړه
بغاوت د زمکې سرنه مزه نه کړي
عين د عرش له منارو يې راشروع کړه
بيا يې ختمه کړه د ستورو په مالت کې
دجبين له شنو خالو يې راشروع کړه
زمانې ته که جلال د مينې ښايې
دخيام له ميکدو يې راشروع کړه
مرور لالى پخپله به پوخلا شي
بس د اوښکو له جرګو يې راشروع کړه
ديارحسن که ستايل غواړې عامره
له دې سپينو ا ننګو يې راشروع کړه
داګست دولسمه ٢٠٠٥
پېښور _ حيات اباد
دکب غوندې په حوض کې خوييده سپينه سپوږمۍ
اسمان نه په ډولۍ راکوزيده سپينه سپوږمۍ
دورېځو په ټيکري کې پټ پټوني يې کولې
سهار نه که د لمر نه وېريده سپينه سپوږمۍ
نژدې وه چې د ژوند تودو غرمو ومه وژلی
نصيب مې وه نو ما ته رسېده سپينه سپوږمۍ
شېبې که په پېړيو بدلېدې پروا يې نه وه
د مينې په مدار کې څر خېده سپينه سپوږمۍ
ښا يست د دې نړۍ يې و په سترګو کې راټول
دستورو په مالت کې اوسېده سپينه سپوږمۍ
عامره سر چينه يې د ښکلا زما وجو د و
زه لمر ومه چې مانه تاوېده سپينه سپوږمۍ
------------------------------------------------
بلا خلک خېرې کړي ددعا خلک يو څودي
هۍ!کوم دي ترۍ تم دي مسيحا خلک يو څو دي
په تورو تورو شپو کې پرېوتلي او موتازه
رڼا ته خلک ډېر دي د رڼا خلک يو څو دي
شايد چې يې خلوص وي په زړګي کې زېرمه شوى
ميدان چې وړي له ښاره د بيديا خلک يو څو دي
خالقه! په تخليق کې دې کثرت نه کار اخيستى
چې پوهه په رموز او په مانا خلک يو څو دي
مايل د کفر ډېر دي او پيکر داسلام داسې
تسليم انسانيت ته د هرچا خلک يو څو دي
نا ړامو ، تخريب کارو زمکه ټوله کړه ګلګونه
کرګر دسرو ګلونو د ښکلا خلک يو څو دي
خوشاله ډېر سرونه دي چې سر لري ګرځيږي
مقصد داچې ملګري د مولا خلک يو څو دي
عامره! د بارودو سوداګر دي ډلې ډلې
چې امن ته لېواله دي نو دا خلک يو څودي
2005جنوري 25
پېښور
دستار اود پيکار او هم دکار سړي معلوم دي
برى وړي له دښمنه خو د شمار سړي معلوم دي
چې خاورې په منګول کړي ترې د زرو تمه کېږي
دى ښار که نا پرسانه خو د ښار سړي معلوم دي
باچا! ستا ترچترۍ لاندې ادم نه تر دې دمه
ددار سړي معلوم دي د سنګسار سړي معلوم دي
دا زمکه خو لا لرې ده اسمان نه هم سوال نه کړي
بې ننګه زمانه کې هم خود دار سړي معلوم دي
يو عمر يې تېرکړى په ډوډۍ پسې په منډه
عامر ته ځکه واړه بې روزګار سړي معلوم دي
2005 مارچ 2
پېښور
غزلونه
خالقه ما خو بس هم دومره عبادت کړی دی
چې په دنيا کې مې شيخانو نه نفرت کړی دی
بويه چې ستر بدلون به راولم په سر د نړۍ
ما ددنيا د خواري کښو امامت کړی دی
اوس ددې خپلې محرومۍ کيسه به چا چا ته کړم
خلکوته وايمه چې ما هم محبت کړی دی
پرښتو څله مې جېبو نو کې ايمان لټوئ
ما په نېستۍ کې ددنياځينې رحلت کړی دی
خالقه ته پرې د سرو زرو باران ووروې
چاچې په مونږه غرېو نيولو شفقت کړی دی
چې زړه مې درکړو ، ناز دې هم وړم ، مينه هم درکوم
ښکليه خاتم هم کله دومره سخاوت کړی دی
پېښور پوهنتون
پنځم سپټمبر ۲۰۰۲
په شپو کې تر سهاره کېناستل غزل ليکل
عادت مې شو د پېغلو په اوربل غزل ليکل
يوه پاڼه که بله وای چارګل مې دجانان و
څه نوې تجربه ده په شوتل غزل ليکل
ای شېخه راته وايه عبادت که رياضت دی
له سترګومرغلرې تويول غزل ليکل
دا څه عادت دې واخېستو عامره بېروزګاره
بې واره په جامونو پرېوتل غزل ليکل
۱مارچ،۲۰۰۲
ننګرهار
سهار له کوره اوځمه ماښام کورته راځم
خو اوس هم لا هماغسې ناکام کور ته را ځم
ګلاب ګلاب سرخي په مخ له ځانه سره وېسم
سوری سوری په زړه لکه بادام کورته را ځم
ياران راته سپوږمۍ په سر قسم راکړي چې وڅکه
زه مست په بنګاوه لکه خيام کور ته را ځم
هم د لته دي ر ا جمع زما ټولې بد مرغۍ
زه اخلم له خپل ځانه انتقام کور ته را ځم
پا چا يمه تر نيمو شپو بنډار کې د يارانو
بيا غلو غوندې را اوړمه په بام کور ته را ځم
نه کار شته ، نه روزګار شته، د پلار وېره را سره
دانن سبا عامره په ډېر پام کورته را ځم
پېښور پوهنتون
اګست ۲۹،۲۰۰۲
که ګل نه وي له ازغو يې را شروع کړه
دبلبل له ترانو يې راشروع کړه
کيسې ډېرې دي مبهمې په دنيا کې
داجل له تلوسو يې راشروع کړه
بغاوت د زمکې سرنه مزه نه کړي
عين د عرش له منارو يې راشروع کړه
بيا يې ختمه کړه د ستورو په مالت کې
دجبين له شنو خالو يې راشروع کړه
زمانې ته که جلال د مينې ښايې
دخيام له ميکدو يې راشروع کړه
مرور لالى پخپله به پوخلا شي
بس د اوښکو له جرګو يې راشروع کړه
ديارحسن که ستايل غواړې عامره
له دې سپينو ا ننګو يې راشروع کړه
داګست دولسمه ٢٠٠٥
پېښور _ حيات اباد
دکب غوندې په حوض کې خوييده سپينه سپوږمۍ
اسمان نه په ډولۍ راکوزيده سپينه سپوږمۍ
دورېځو په ټيکري کې پټ پټوني يې کولې
سهار نه که د لمر نه وېريده سپينه سپوږمۍ
نژدې وه چې د ژوند تودو غرمو ومه وژلی
نصيب مې وه نو ما ته رسېده سپينه سپوږمۍ
شېبې که په پېړيو بدلېدې پروا يې نه وه
د مينې په مدار کې څر خېده سپينه سپوږمۍ
ښا يست د دې نړۍ يې و په سترګو کې راټول
دستورو په مالت کې اوسېده سپينه سپوږمۍ
عامره سر چينه يې د ښکلا زما وجو د و
زه لمر ومه چې مانه تاوېده سپينه سپوږمۍ
------------------------------------------------
بلا خلک خېرې کړي ددعا خلک يو څودي
هۍ!کوم دي ترۍ تم دي مسيحا خلک يو څو دي
په تورو تورو شپو کې پرېوتلي او موتازه
رڼا ته خلک ډېر دي د رڼا خلک يو څو دي
شايد چې يې خلوص وي په زړګي کې زېرمه شوى
ميدان چې وړي له ښاره د بيديا خلک يو څو دي
خالقه! په تخليق کې دې کثرت نه کار اخيستى
چې پوهه په رموز او په مانا خلک يو څو دي
مايل د کفر ډېر دي او پيکر داسلام داسې
تسليم انسانيت ته د هرچا خلک يو څو دي
نا ړامو ، تخريب کارو زمکه ټوله کړه ګلګونه
کرګر دسرو ګلونو د ښکلا خلک يو څو دي
خوشاله ډېر سرونه دي چې سر لري ګرځيږي
مقصد داچې ملګري د مولا خلک يو څو دي
عامره! د بارودو سوداګر دي ډلې ډلې
چې امن ته لېواله دي نو دا خلک يو څودي
2005جنوري 25
پېښور
دستار اود پيکار او هم دکار سړي معلوم دي
برى وړي له دښمنه خو د شمار سړي معلوم دي
چې خاورې په منګول کړي ترې د زرو تمه کېږي
دى ښار که نا پرسانه خو د ښار سړي معلوم دي
باچا! ستا ترچترۍ لاندې ادم نه تر دې دمه
ددار سړي معلوم دي د سنګسار سړي معلوم دي
دا زمکه خو لا لرې ده اسمان نه هم سوال نه کړي
بې ننګه زمانه کې هم خود دار سړي معلوم دي
يو عمر يې تېرکړى په ډوډۍ پسې په منډه
عامر ته ځکه واړه بې روزګار سړي معلوم دي
2005 مارچ 2
پېښور
زه او ته چې يو روان په دغه لاره
دا زمونږ درومي کاروان په دغه لاره
کافران مسلمانان له حده ډېر دي
ما ورک کړى دى انسان په دغه لاره
ګلالۍ ! ما اوتا دواړو دي ورک کړي
يو زړګى او يو پېزوان په دغه لاره
دا رڼا اودا برېښنا؟ ځه چې ستنېږو
اشارې کوي اسمان په دغه لاره
مادځان دپاسه چتر ګلې بويه
که راګېره کړې باران په دغه لاره
ترې به وپوښتم چې ولې مرور يې؟
که مې وموندلوځان په دغه لاره
دانسان له سيوري لرې تنهايۍ کې
يا عامر ځي يا پيريان په دغه لاره
2005 فبروري 15
پېښور
يو ژوند دى کرشمې د زمانې لري منګول کې
زمونږ دتسلۍ بلا کيسې لري منګول کې
)مغروره ککرۍ مې په سجدو بلده نه ده(
دروېش زړه مې خودداره خزانې لري منګول کې
که سترګې دې په جنګ کړې نو وسله به خامخا ږدې
دامينه زوروره زولنې لري منګول کې
جامونه د جانان شهلا نظر ته وايه څه دي؟
چې سترګې يې پخپله ميکدې لري منګول کې
داځکه د رنګونو دورشو سندرې وايي
شاعر بويه يو شپون دى چې رمې لري منګول کې
په هاغو لارو نه راځي چې تاته دي معلومې
اجل يو جادوګر دى تلوسې لري منګول کې
رڼا د ملايانو پنډتانو خواکې څه کړي
عامره داڅو تنه دي تيارې لري منګول کې
2005 فبروري 13
پېښور
مرغلرې دي مرجان دي ستا په لاس کې
واړه ستوري داسمان دي ستا په لاس کې
داچې خلک د رحمت امېد له تاکړي
داخوڅاڅکي د باران دي ستا په لاس کې
جواهر څومره ارزښت لري دنياکې
جواهر څومره ارزان دي ستا په لاس کې
دل ازاره طبيعت دى خداى درکړى
زړونه څومره پرېشان دي ستا په لاس کې
پيروکار د اهرېمن درڅخه تښتي
قدرتونه د يزدان دي ستا په لاس کې
مريدان به ډېر واړه درته ښکاره شي
ځکه واړه ستر پيران دي ستا په لاس کې
دوو سترګو کې دې دوه نړۍ خبرې
هنګامې د کل زمان دي ستا په لاس کې
2004 نوامبر 29
پېښور
مجنون به خپل مرشد کړمه خيام به خپل جانان کړم
ملګرو! ما به نه ويل يوه ورځ به مو حيران کړم
ساقي مې دې ته جوړ کړو چې سجدې کوي مزدک کې
اوس واردى د ملا چې ميکدې ته يې روان کړم
يو داسې درد لرمه په زړګوټي کې دننه
رباب که غېږ کې کېږدمه راښکته به باران کړم
باطلې صحيفې او کتابونه تانه پس شول
دحسن تلاوت به دې هر وخت لکه قران کړم
يو پوځ دترابان دى ګل اندامې درپسې دى
کېږدۍ د خپل وجود کې به تا هر چا نه پنهان کړم
جوپه جوپه ياران به نوي نوي راپيداکړم
روان به زه د ځان سره د مشکو يو کاروان کړم
زما دوجود سيورى يې هر ځاى کې راپسې يې
انسانه تانه تنګ شومه ملګري به پيريان کړم
2005 فبروري 25
پېښور
نظر ته مې هر خواته تماشې راغلي دي
که چم ته د کوچيانو قافلې راغلي دي
معلومه شوه فضا ء کې دبارودوبوى کم شوى
په شو نډ و د مر غا نو تر ا نې ر ا غلي د ي
ابادې مودېرې شولې ښايسته موګودرونه
په بيرته نن هاتېرې زمانې راغلي دي
ادمه رباب غېږ ته کړه درخو په انتظار ده
دبام په سر هر خوا ته لوپټې راغلي دي
2005 جنوري 26
پېښور
ارمان مې په منګول دى داسې شپې راغلي دي
جانان مې په څنګل دى داسې شپې راغلي دي
راغلى راترغاړه دى نيازبين د زمانې
تک سپين لکه کابل دى داسې شپې راغلي دي
يو ستوري بل خالونه رڼاګانې رنګ په رنګ
خوشاله چاپېرچل دى داسې شپې راغلي دي
کېږدۍ د حسرتونو يې وجود باندې روښانه
ډېوې په شانې بل دى داسې شپې راغلي دي
ورېښمينې زلفې ګوره نن په تا خورې ورې
عامره ژوند بدل دى داسې شپې راغلي دي
2005 جنوري 26
پېښور
هرڅه به روښانه شي سترګې په جنګ راوله
څوک خو به ستومانه شي سترګې په جنګ راوله
راز دې له سينې څخه شونډوته برڅېره کړه
څه دنيا به ورانه شي سترګې په جنګ راوله
کارددنياګۍ څه دى تا سېځه او ما سېځه
خپله به ښپېمانه شي سترګې په جنګ راوله
سترګې ددنيا څه دي زړه دې خاطرجمه کړه
پرېده چې حيرانه شي سترګې په جنګ راوله
دا توري او زغرې دې ځان سره سنبالې کړه
دابه لږه ګرانه شي سترګې په جنګ راوله
2005 فبروري 27
پېښور
کوئی تبصرے نہیں